کاراته در لغت 

کاراته (karate  -ژاپنی: 空手)  که از دو بخش متفاوت کارا (Kara) و ته (Te) مشتق شده است.
در ابتدا کاراته را به وسیله حروف چینی می نوشتند و به همین دلیل  مفهومی که القا می نمود کارا به معنی چینی و ته به معنی دست که این معنی از توته  (Tote)به معنای دست چینی می بود معنا می شد. و تا زمانی که کاراته می خواست عضو انجمن هنرهای رزمی ژاپن بنام دای نیپون بوتوکو کای (Dai Nippon Butoku Kai) شود طبق خواست  انجمن یکی از شروط پذیرش کاراته به عنوان عضویت در  انجمن این بود که توسط اساتیدی شامل فوناکوشی ، مابونی و میاگی و … طریقه نوشتاری کاراته را از حالت چینی به ژاپنی تبدیل نمود و از آن به بعد کاراته معروف شد به کارا (تکنیک و مبارزه) و ته ( دست) که مفهوم کل آن مبارزه با دست خالی می باشد.

تاریخچه شکل گیری کاراته

اساتید و صاحب نظران نظریه های مختلفی از تاریخچه کاراته دارند با اینکه کاراته در قالب یک سبک تعریف شده به ۲۰۰ سال هم نمی رسد اما باتوجه به فلسفه وکارایی آن تعدادی قدمت آن را بیش از ۴۰۰۰ سال قبل رقم میزنند.

به گفته استاد کانازاوا (Kanazawa) یکی از شاگردان استاد فوناکوشی و استاد ناکایاما در مورد پیدایش کراته در کتاب کانازاوا کاراته می نویسد:
« تاریخ کاراته مربوط می شود به چهار هزار سال قبل، زمانیکه کاراته به صورت یک سری حرکات برای سلامتی بدن ابداع گردید، در پی آن کشف گردید که توسط این حرکات می توان جنگید. در طول چند سال گذشته این حرکات بنحوی که شکل یک ورزش را داشته باشند تنظیم گردید. تمام ورزش هایی که حالت جنگیدن را دارند حیاتشان از ابتدا به صورت فنون جنگیدن شروع شده. بنابراین کاراته تنها ورزشی است که به منظور تقویت سلامتی بدن از حرکات طبیعی بدن ریشه گرفته و بتدریج بصورت امروزی خود ظاهر شده است.»

در میان این نظریه ها و افسانه ها باورهای مشترک درباره کاراته بصورت زیر است :
کاراته با نام دست های خالی (TE – دست) در جزیره اوکیناوا (Okinawa) به سبک مبارزه ای که توسط بومیان  جزایر ریوکیو( Ryu Kyu ، که زنجیره ای از جزایر بین چین و ژاپن که بزرگترین این جزایر اوکیناوا  نام دارد) به عنوان یک نوع دفاع از خود، متولد شد.  ته  در نهایت با توسعه و تلفیق آن با هنرهای چینی (کونگ فو و بوکس بومی چینی یا شائولین ) سبب تشکیل سبک های امروزی کاراته شده است.

اما نظریه ( افسانه )  جالبی که قدمت کاراته را  به قبل از اوکیناوا برمیگرداند وصحت تاریخی این افسانه هنوز موضوع داغ بحث امروز است به صورت زیر است : 

یکی از استادان اولیه و مبتکران این فن بودیدهاراما هست که حدود ۵۲۵ سال قبل از میلاد مسیح می‌زیسته‌ . وی که از پیشوایان مذهبی بودایی بود، به تنهایی از هند به راه افتاد و پس از راهپیمایی چند هزار کیلومتری خود و با پشت سر گذاشتن موانع طبیعی بسیار مشکل موجود در آن زمان به چین رسید و در ایالت هون نان و معبد شائولین اقامت گزید. تعالیم بودیدهاراما شامل تمرینات شدید انضباطی و رعایت پرهیزکاری بود. وی ۹ سال رنج و ریاضت همراه با تفکر و برای این که شاگردانش نیز بتوانند در مقابل ساعت‌های طولانی تفکر و اندیشه تاب مقاومت بیاورند و نیز با زورگویانی که تعالیم مذهبی و مردان دین را سد راه خود می‌دیدند به مبارزه و مقابله برخیزند ۱۸ حرکت تمرینی را ابداع نمود که در حقیقت زیر بنای حرکات کاراته امروزی است.

تاریخچه کاراته از اوکیناوا 

هنر مبارزه ای ته(te) در بین بومیان اوکیوانا  توسط هنر های رزمی چین و ژاپن توسعه یافت و  موجب شکل گیری سبک های کاراته امروزی شد .در طول قرن ۱۱ ، بسیاری از جنگجویان ژاپن به دلیل جنگ بین خاندان تایرا و خاندان میناموتو (Taira-Minamoto) از ژاپن فرار کردند و به اوکیناوا راه یافتند. بوجوتسو (Bujutsu)  ، از سامورایی های میناموتو تاثیر زیادی بر روش های مبارزه ای که توسط اوکیناوایی های خاص  انجام می شد، داشت.

______________________________________________

ته (Te)

در سال ۱۳۷۷ پادشاه اوکیناوا شوهاشی (۱۳۷۱-۱۴۳۹:Shohashi) با چین عهد و پیمان بست  و رابطه‌ ی بین دو کشور رشد کرد و باعث مهاجرت و تبادل فرهنگی بین دو کشور شد. شهرهای شوری(Shuri) در شمال و ناها (Naha)در جنوب اوکیوانا ، مراکز تجاری معروف شناخته شده بودند. یکی از چیزهایی که به “اوکیناوا”  در طول این سفرها آورده شد سبک های مبارزه بود که در اصل دست چینی نامیده میشد . دست چینی تاثیر زیادی در توسعه دست اوکیوانا  که سیستم مبارزه اوکیوانا بود داشت  . همین  بعدها  منجر به دو سبک عمده در هر منطقه به ترتیب  شوری –ته (Shuri-te)  در شمال و ناها-ته (Naha-te) در جنوب شد که ته (te)  به معنای دست است.

_______________________________________

گرایش مردم به هنرهای مبارزه با دست خالی:

در سال ۱۴۲۹ میلادی، سه پادشاهی اوکیناوا با یکدیگر متحد شده و پادشاهی ریوکیو را تشکیل دادند ودر سال ۱۴۷۷ ، حکم ممنوعیت استفاده از اسلحه و جنگ افزارها توسط  شوشین (shoshin) صادر گردید که این عمل باعث توسعه نبردهای غیر مسلحانه شد.زمانی که حکومت های استبدادی در چین و اوکیناوا برای جلوگیری کردن از ورزیدگی و قدرتمند شدن مخالفان و همچنین تحت کنترل در آوردن مردم، قانون ممنوعیت استفاده از شمشیر را به مورد اجرا گذاشته و اقدام به جمع آوری سلاحهای رزمی پرداختند. همین امر باعث روی آوردن هرچه بیشتر مردم به طرف هنر ته  و شکوفایی هرچه تمام تر این هنر شد.

_______________________________________
پیشامدی نوین برای هنر ته (Te):

در دهه ۱۶۰۰، ژاپنی‌ها به قبیله ساتسوما (Satsuma) دستور دادند که به اوکیناوا حمله کنند.توسعه و گسترش هنر ته  با تسخیر و تسلط ریوکیو توسط ساتسوما  در سال ۱۶۰۹  ابعاد وسیع تری یافت. قبیله ساتسوما، استفاده از هر نوع سلاحی را در مبارزه و یا بهره برداری از هر نوع هنر رزمی و جنگی را در ریوکیو ممنوع نمود. ولی علی رغم این ممنوعیت، باز هم طی ۳۰۰ سال سلطه ساتسوما هنر ته  هرگز از میان نرفت. و این هنر به صورت مخفیانه از نیمه های شب تا طلوع فجر ادامه یافت و نسل به نسل و سینه به سینه از پدر به پسر انتقال یافت.اوکیوانایی ها شروع به آموزش سری با خانواده و چند شاگرد  قابل‌اعتماد کردند. در این زمان دست خالی آن‌ها توسعه یافت و آن‌ها در استفاده از مبارزه با وسایل کشاورزی و ماهیگیری تمرین کردند که منجر به توسعه کوبودو (Kobudo) شد.

_______________________________________________

ریو(Ryu) : 

به معنی مکتب، مدرسه، طریقه و طریقت است. اغلب در هنرهای رزمی اوکیناوائی و ژاپنی به معنی مشخص نمودن مکتب مربوطه بکار می رود.
مانند:(وادو- ریو، گوجو- ریو، شیتو- ریو)
____________________________________________

آمیختگی هنر رزمی ته ( Te) با هنرهای رزمی چینی

تا دهه های آخر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم، هنر دفاعی کاراته هنوز شکل نگرفته بود. تا اینکه در این زمان هنر ته با روشهای چینی آمیخته شد و تکنیک ها و کاتاهای جدید بوجود آورد. از جمله یکی از اساتید اوکیناوا به نام کوسانکو در سال ۱۷۶۱ نمایشی ماهرانه از مبارزه دفاع از خود با استفاده از پاها و دستها انجام داد که بدین منوال کاتایی به نام ایشان (کوسانکو) در ماتسو بایاشی – ریو  که یکی از روشهای کاراته – شوری  می باشد بوجود آمد.

در حدود دو قرن پیش استادی به نام ساکوگاوا روشی را ابداعی به نام توته( Tote)  داشت که آن را آموزش می داد که هنرش به توته ساکوگاوا معروف بود و مفهوم آن معرفی وی به عنوان استاد هنردفاعی چینی بوده است.
استادی دیگر بنام یوایچی در سال ۱۹۰۰ که یکی از اهالی اوکیناوا بود به جنوب چین سفر کرده و زیر نظر یکی از بزرگترین استادان هنرهای رزمی در آن زمان به مدت ۱۰ سال به بررسی و فراگیری سه روش اساسی شد.

در پایان این ۱۰ سال ،یواچی به اوکیناوا مراجعت کرده و در آنجا بهترین حرکات و تمرینهای آموخته شده خود را سه فرم اصلی بنامهای (سانچین، سی سان و سن جوروکو) نامگذاری نمود و مشغول تعلیم آنها شد.این سه تمرین اصول روش مشهور سیستم یوایچی-ریو اوکیناوا شد.
سانچین تمرینی رسمی ای است که عبارت است از یک سلسله حرکات پیش ساخته که توسط بودهیدهارما بوجود آمده بود، می باشد.
بعدها روش مبارزه توته ( Tote) و ته ( Te) به  اوکیناوا- ته (Okinawa-te ) به معنی دست اوکیناوا معروف شدند.

____________________________________________

چگونگی عضویت “کاراته” در اولین انجمن رزمی

دولت ژاپن در سال ۱۸۹۵ م. انجمن بین المللی هنرهای رزمی را با نام دای نیپون بوتوکو کای تشکیل داد. انجمن یاد شده توسط بهترین و فنی ترین رزمی کاران ژاپن تأسیس و اداره می شد. بلافاصله پس از شکل گیری این انجمن مسئولین آن، دو عنوان را جهت اهدا به اساتید بزرگ و کهنه کار در نظر گرفتند که بالاترین آن (هانشی و کیوشی ) بود که بعدها به تاسشی تغییر نام یافت ابداع نمود، در ابتدا این عناوین به آن دسته از هنرمندان رزمی اهدا می شد که کندو، جودو و ناگیناتادو تمرین می کردند. چندی بعد انجمن یاد شده موافقت کرد که پس از یک سری نمایشات عمومی و خصوصی کاراته کاها معیار چگونگی پذیرش کاراته را در این انجمن مورد ارزیابی قرار دهد. پس از بررسی های گوناگون قرار شد توافقنامه ای بین مسئولین انجمن و استادان کاراته به طور رسمی منعقد گردد و کاراته با پذیرش این شرایط به عضویت انجمن درآید.
شرایط آن انجمن از قرار زیر بود: 
۱- لغت کاراته به جای خط چینی با خط ژاپنی نوشته شود.
۲- دستجات متفرق کاراته متحد شوند.
۳- دستجات کاراته از لباسهای متحد الشکلی استفاده کنند.
۴-دستجات کاراته مکلف شوند که مسابقاتی را در این رشته برپا نمایند.
۵- سیستم آزمونهای کمربند سیاه در چهارچوب قوانین این انجمن مانند جودو و کندو به اجرا درآید.

پس از پذیرش شرایط فوق، کاراته به عنوان یکی از رشته های رزمی در انجمن بوتوکو کای پذیرفته شد. به دلیل نفوذ این انجمن در ژاپن کاراته  فصل نوینی را برای گسترش خود آغاز کرد و اولین شاخه این انجمن در شهر ناها به وجود آمد. انجمن بوتوکو-کای لقبی جدید که از دو لقب گذاشته اساتید  هانشی و کیوشی یا تاسشی  پائینتر بود به نام رنشی ایجاد کرد که یوشیما و کونیشی عنوان اولین رنشی های کاراته را به خود اختصاص دادند. چهار سال بعد در سال ۱۹۳۸ گروه دیگری از اساتید تحت آزمون رنشی قرار گرفته و این لقب را دریافت نمودند که این گروه عبارت بودند از: فوناکوشی ، مابونی ،  اوتسوکا و ایناگاکی.

در سال ۱۹۴۱ اتسوکا و  ایناگاکی عنوان تاسشی را کسب کردند و به دنبال آنها مابونی و فوناکوشی به این درجه نائل آمدند. انجمن بوتوکو-کای در سال ۱۹۴۵ و پس از اشغال ژاپن توسط نیروهای بیگانه به تعطیلی گرائید و دوباره در سال ۱۹۴۹ تأسیس شده و به کار خود ادامه داد.
_____________________________________

 سبک های شوری-ته،ناهاته-ته، توماری-ته

پیدایش سیستمهای شکیل در سه شهر بزرگ علی رغم اختناق حاکم بر اوکیناوا، گروههای کوچکی در سه شهر بزرگ شوری (Shuri) ، ناها (Naha) و توماری(Tomari) بدور از چشم سربازان و سامورایی های سلطنتی شیمازو به تمرین  ته ( Te) و  توته ( Tote) می پرداختند. در اواخر قرن ۱۸ اشغال های پی در پی اوکیناوا توسط چین و ژاپن پایان گرفت و این جزیره رسماً قسمتی از امپراطوری قدرتمند ژاپن شد. در قرنهای ۱۸ تا ۱۹ میلادی رفته رفته  ته، توته و کمپو (طریقت ضربه دست) جای خود را به کاراته  داد و شکل های اولیه تمرینات رزمی در اوکیناوا طی این دوران تکامل یافته و اختلاف سلیقه ها در اجرای این هنر از بین رفته و استاندارد شد.

بوشی سوکون ماتسومورا که تمرینات توته  را زیر نظر ساکوگاوا و بوکس چینی را زیر نظر کوشوکون پشت سر گذاشته بود، مسئول توسعه و گسترش سیستم شوری – ته (Shuri-te) شد. وی استادانی چون آنگو آزاتو ، آنکو ایتوسو و یاسوتسونه ایتوسو را پرورش داد. در ناها نیز کانریو هیگااونا مأموریت می یابد تا سیستم ناها – ته(Naha-te) را استاندارد کرده و سطح ناها آنرا گسترش دهد. و اما سیستم توماری – ته(Tomari-te) نیز توسط  گوسانکوماتسومورا و اویادوری در شهر توماری که حد فاصل بین شوری و ناها  بود، به اهالی آن شهرمعرفی می شود. بدین ترتیب از اوایل قرن نوزدهم سیستمهای رزمی شوری – ته، ناها – ته و توماری – ته راه خود را به سوی تکامل و تعالی پیموده و باز یافته های اساتید و اهل فن به سرعت پیش می رود تا اینکه در دهه اول قرن نوزدهم با تلاش های اساتید کاراته این رشته ورزشی به طور مشروط عضو انجمن بین المللی هنرهای رزمی شد.
______________________________________________

تفاوتهای(شوری ته) و (ناها ته):

سیستم شوری-ته نسبته به ناها-ته  قدمت بیشتری داشته و تکنیکهای این روش سریع و بلند می باشد. سیستم ناها ته  دارای تکنیک هایی در مسیر دورانی و نرم با طول کوتاه تر برای رزم نزدیک می باشد.سیستم توماری-ته هم شبیه به  شوری-ته می باشد.
مرحوم گیچین فوناکوشی  در کتابش تحت عنوان کاراته-دو کیهون  در این اندیشه بود که ویژگیهای این نوع کاراته اوکیناوایی طوری بوده که گویی هر کدام ازیک سری ضروریات جسمی خاص منشأ گرفته اند.
فوناکوشی عقیده داشت که شوری-ته یا شورین-ریو حرکات سریع وتندی را ایجاب می کند و به همین سبب برای مردان کوچک اندام مناسب تر است. زیرا که این قبیل افراد به فراگیری و کاربرد و حرکات سریع و تند تمایل دارند. از سوی دیگر  فوناکوشی روش ناها-ته یا ( شوری-ریو ) را برای افراد سنگین تر و قوی جثه مورد توصیه قرار می داد.
با این احوال به عقیده مولف، بزرگی یا کوچکی جثه و یا نوع شخصیت در کاراته تأثیر ندارد بلکه آنچه در این هنر بکار می آید آن کیفیتی است که بدان وسیله هر فردی سعی می کند از نیروی عضلانی و روحی خود حد اکثر بهره برداری را برای دفاع از خود به عمل آورد. هنرهای رزمی از صیانت نفس منشأ گرفته اند لذا نهایت هدفشان بوجود آوردن انسانی است که دارای تعادل جسمی و روحی باشد، و این هدف مگر با تمرین مداوم و ممارست ممتد بدست نمی آید. و روح  کاراته – دو (Karate-Do) به مفهوم راه کارته ، در این هدف نهفته است.

_________________________________________________

تاریخ های مهم در تاریخ کاراته: 

-۱۹۰۵: کاراته در برنامه های تربیت بدنی اوکیناوا در سطح متوسط قرار دارد.
-۱۹۱۷: فوناکوشی اولین نمایش عمومی کاراته-دو (کاراته-دو) را اجرا می کند.
-۱۹۲۲: فوناکوشی توسط دکتر جان کانو (بنیانگذار جودو ) دعوت شد تا در دوجو  (محل تمرین ) کُدوجان (Kodojan Dojo) نمایشی را به اجرا بگذارد و کاراته را به ژاپن برساند.
-۱۹۲۴: اولین باشگاه کاراته دانشگاه در دانشگاه کیئو ژاپن  تأسیس شد.
-دهه ۱۹۳۰: کاراته راه خود را به کانادا می رساند.
-۱۹۳۶:استادان اوکیناوائی در جلسه ای که توسط نشریات شیمپو-ریوکیو (Ryukyu Shimpo) ترتیب داده شد درباره کاراته در اوکیوانا به گفتوگو نشستند.
-۱۹۳۹: ژاپن اولین مدرسه آموزش رسمی شوتوکان خود را باز می کند.
-۱۹۴۵: اولین دوجو (محل تمرین –باشگاه ) در ایالات متحده باز می شود.
-۱۹۴۹: انجمن کاراته ژاپن شکل گرفت .
-دهه ۱۹۵۰: کاراته در انگلستان معرفی شد.
-دهه۱۹۶۰: کاراته راه خود را به اتحاد جماهیر شوروی می رساند وممنوع میشود و همچنین چندین بار در سه دهه آینده ممنوع اعلام میشود.
-۱۹۶۳ :کاراته وارد ایران شد.
-۱۹۶۴: شوتوکان فرانسه در فرانسه ایجاد شد.
-۱۹۸۹: کاراته یک بار دیگر در اتحاد شوروی قانونی است.